Denhoff Otto h. własnego († 1609), rotmistrz. Syn Hermana, pułkownika polskiego, i Anny Joede, za młodu był paziem księcia Alberta pruskiego. Poczuł wszakże rychło w sobie żyłkę rycerską i na wiele lat oddał się wojaczce w Niemczech, Niderlandach i na Węgrzech. Wrócił z obcych krajów, opromieniony sławą dzielnego żołnierza, i wkrótce zyskał sobie pochwały Zamoyskiego i króla Stefana za udział w wojnach moskiewskich. W nagrodę otrzymał od Batorego posiadłość Idwen w starostwie rujeńskim (33 służby, r. 1601) prawem lennym, co wyrównało stratę majątku w szwedzkiej Estonii. Za bezkrólewia jako ochotnik służył pod Zamoyskim, na konwokacji w oddziale Pękosławskiego, a na elekcji Farensbacha; walczył przy oblężeniu Krakowa i pod Byczyną, za co na sejmie koronacyjnym w r. 1588 dotychczasowe lenno król zmienił mu we własność dziedziczną. Jako poseł parnawski z innymi posłami inflanckimi, Niemcami, na sejmie w r. 1597 wystąpił w obronie praw szlachty niemieckiej. W kampanii jesiennej r. 1600 w Inflantach dowodził pospolitym ruszeniem województwa parnawskiego, a po rozpadzie wojska 20 II 1601 został dowódcą zaciężnych wojsk ryskich. W końcu maja 1601 r. na czele 300 knechtów miejskich przybył pod Kokenhausen i wziął udział w oblężeniu miasta pod dowództwem Krzysztofa Radziwiłła; w czasie bitwy 23 VI na czele 500 piechoty kontynuował blokadę miasta; po zwycięstwie wrócił do Rygi zagrożonej przez flotę szwedzką. Po jesiennym oblężeniu Rygi w r. 1601 wziął udział w kampanii Zamoyskiego i w r. 1603 w nagrodę zasług za poparciem Dorohostajskiego, Radziwiłła i Zamoyskiego otrzymał stałą pensję, a później starostwo Adsel (Gaujene). Później cieszył się też poparciem Jana Karola Chodkiewicza. Zmarł w r. 1609 w wieku lat 55. Żonaty z Urszulą Behr, miał trzech synów. Najstarszy Otto, sekretarz królewski w l. 1616–1624, starostwo ojcowskie Adsel uzyskał w r. 1623.
Herbarze; Estr.; Herbst, Wojna inflancka 1600–1602, W. 1938; Švabe A., Die älteste schwedische Landrevision Livlands, Riga 1935; Sitzber. d. Ges. f. Gesch. d. Ostseerprov. Russl. 1912, s. 186; Hilchen D., Livoniae supplicantis ad S. R. M. – tem oratio a nuntiis nobilitatis Livoniae… R. Brackel… O. Doenhoff… O. Hilchen in comitiis Varsav. anni 1597, die 7 III publice habita; tenże, Paraenetica consolatio… ad gener. Casparum Dönhoff… obitum patrui sui… Ottonis Dönhof…missa, Zamość 1609; Busse K. H., Magnus Ernst Graf v. Dönhoff. »Mitt. aus d. Gebiete d. Geschichte Liv-Ehst u. Kurlands«, Riga 1853, VII 328–31 (tu życiorys i genealogia); Archiwum Miejskie w Rydze, Äusseres Ratsarchiv V, 14 2/2; Archiwum Zamoyskiego s. II, t. IX, pl. XVI, nr 25; Metryka Koronna 134 f. 211, 148 f. 184, 165 f. 106, 170 f. 426; Rach. król. 301, k. 242; B. Kórn. rkp. II 168, s. 150.
Stanisław Herbst